🐙 Depresja Matki Siedzacej W Domu

Klasyka dla domu samotnej matki. Degradacja społeczna, bierność, obniżenie libido, krążenie w myślach wokół jednego tematu, odrzucanie wszystkich propozycji mogą być odbierane przez współmałżonków osób depresyjnych jako osobiste cierpienie i odrzucenie. Leczenie depresji u opiekunów osób chorych. Najważniejsze to nie dopuścić by opiekun był 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu zamknięty wraz ze swym podopiecznym w domu. Szczególnie jeśli opiekunem jest członek rodziny, powinien on nie wstydzić się i skorzystać z pomocy wykwalifikowanych osób samemu pozwalając sobie na W przypadku, gdy derealizacja zaczyna być niebezpieczna dla zdrowia, życia i otoczenia osoby doświadczającej jej objawów, pojawiają się problemy z odróżnieniem świata realnego od wyimaginowanego, tendencje do wchodzenia w sytuacje ryzykowne, a także lęki społeczne, wycofanie, trudności w podejmowaniu pracy, kontaktu z bliskimi Z powodu zmęczenia, negatywnego stylu myślenia, problemów ze snem i odżywianiem, robimy coraz mniej. Przestajemy robić rzeczy, które kiedyś sprawiały nam przyjemność. Depresja może nas tak przybić, że nie jesteśmy w stanie pracować, czy wykonywać obowiązków domowych. Chcemy zostać w łóżku, albo zostać w domu i nic nie robić. Ale nikt nie przygotowuje cię na kolejkę górską uczuć które powstają w pierwszych dniach. Mówią o tym lekko, słyszysz o depresji poporodowej i myślisz, że Tobie się to nie przydarzy. Ale nagle zostajesz matką i cierpisz w domu, ponieważ twoje ciało wykonało najważniejszy wysiłek w swoim życiu. Nagle nie możesz zrobić nic Depresja to rodzaj zaburzenia, które wiąże się z odczuwaniem rozpaczy, pustki, smutku o długotrwałym i intensywnym natężeniu. Ten stan dołka psychicznego trudno jednoznacznie zdefiniować, bo w zależności od człowieka i sytuacji, która go wywołała, depresja może przyjmować różne oblicza. Poznaj definicję choroby, jej objawy Hospitalizacja w depresji. Lek. Anna Zielińska. Hospitalizacja w depresji jest konieczna w przypadku chorych, u których stwierdza się myśli samobójcze lub podjęli próbę samobójczą (adobestock) Depresja przybiera różne oblicza u chorych. Dotyczy to zarówno jej objawów, ich nasilenia, jak i skuteczności terapii. - Mam do czynienia również z takimi przypadkami, kiedy matki po prostu zostawiają swoje dzieci: wychodzą z domu któregoś dnia i już nie wracają. I nie dlatego, aby zadbać o swoją równowagę psychiczną pod okiem specjalisty, tylko aby odzyskać w ich mniemaniu "utraconą wolność" - opowiada Dorota Maciejec. 4. Liczy, że odzyska Lista spraw, którymi należy się zainteresować jest całkiem długa. Przede wszystkim warto ubiegać się o zasiłek lub dodatek pielęgnacyjny. Są to dwa rożne świadczenia. Zasiłek pielęgnacyjny przyznawany jest przez gminę, z kolei dodatek pielęgnacyjny – przez ZUS. Inne są również zasady przyznawania tych świadczeń. Matki "siedzące" w domu słyszą: Nie masz prawdziwej pracy. praca 28.04.2019, 18:00 Zuzanna Bukłaha - Ja jestem szczęśliwa z moją decyzją o byciu SAHM, bo podjęłam ją świadomie - mówi 28 lutego 2021, 11:10. FACEBOOK. X. KOPIUJ LINK. – Macierzyństwo może być w depresji kołem ratunkowym, bo przecież dzieci muszą być nakarmione, czyste, zaopiekowane. Ale jest też 5. Depresja czuje się dobrze w samotności. Twoja depresja najlepiej czuje się w pustym, ciemnym i cichym domu, w którym możesz zamknąć się przed światem i zostać sam na sam ze swoimi negatywnymi myślami i emocjami. Zrób na złość swojej depresji – wyjdź na spacer, odetchnij świeżym powietrzem, grzej się w promieniach 3VkxU. fot. Adobe Stock, Mary Long Spis treści: Co to jest depresja Objawy depresji Przyczyny depresji Rodzaje depresji Testy na depresję Leczenie depresji Co na depresję bez recepty? Jak pomóc osobie z depresją Skutki depresji Co to jest depresja Depresja jest zaburzeniem psychicznym. Jest zespołem objawów z dominacją obniżenia nastroju, trwającym co najmniej dwa tygodnie (albo krócej, jeśli objawy są silne i szybko narastają). Według danych Światowej Organizacji Zdrowia depresja jest najczęściej występującym zaburzeniem psychicznym. W depresji przygnębieniu, poczuciu pustki i beznadziei towarzyszą inne objawy psychiczne oraz fizyczne (somatyczne). Depresja może rozwinąć się u każdego, jednak najczęściej rozpoznaje się ją u osób w wieku 20-40 lat. Częściej dotyka kobiet, choć nie omija również mężczyzn. Szacuje się, że w ciągu całego życia ok. 20% osób przeżywa epizod depresyjny. Objawy depresji Objawy depresji mogą być bardzo złożone i nieco inne u poszczególnych osób. Jednak dominującym symptomem jest stan obniżenia nastroju. W rezultacie człowiek nie może podejmować normalnych codziennych aktywności, inaczej niż przed zachorowaniem. Najważniejsze objawy depresji to: obniżenie nastroju - jest to główny objaw depresji; pacjenci określają go jako smutek, przygnębienie, cierpienie psychiczne; charakteryzuje się tym, że rzeczy i aktywności, które dotychczas cieszyły, przestają dostarczać jakiejkolwiek radości (stan ten nazywa się anhedonią); pacjenci czują, że stracili sens działania, nie mają motywacji, wszystko jest im obojętne; mogą dodatkowo pojawiać się rozdrażnienie, impulsywne reakcje - występują częściej u osób o takim temperamencie, obniżenie napędu psychoruchowego - zwolnienie aktywności fizycznej i umysłowej, wzmożona męczliwość, brak energii i sił, trudność w podtrzymaniu działania, zaburzenie rytmu okołodobowego - niedobór lub nadmiar snu, brak apetytu i utrata wagi (czasami wzmożony apetyt - najczęściej u osób z chorobą afektywną dwubiegunową), objawy somatyczne - bóle głowy, suchość śluzówek, zaparcia, biegunki (w przypadku lęku), uczucie niepokoju w klatce piersiowej lub brzuchu, obniżenie libido, lęk, niepokój - występuje często. Depresja w zależności od jej rodzaju oraz tego, kogo dotyczy (dziecka, osoby starszej, kobiety, mężczyzny - w każdej z tych grup mogą wystąpić nieco inne symptomy), może manifestować się na wiele różnych sposobów. Inne objawy, które mogą świadczyć o depresji, to: poczucie pustki, pesymistyczna ocena własnej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, zaniżona samoocena, poczucie winy, myśli samobójcze, zaburzenie koncentracji i pamięci, zaburzenia miesiączkowania, dobowe wahania nastroju (najgorsze samopoczucie rano, lepsze w południe, najlepsze wieczorem), ból fizyczny (żołądka, mięśni, głowy itp.), urojenia - najczęściej w postaci fałszywych sądów na temat swoich win, zbliżającej się katastrofy lub przekonania o ciężkiej, śmiertelnej chorobie. Depresja może pojawić się w każdym wieku: u niemowląt - zobacz jak rozpoznać depresję u niemowląt; dzieci - zobacz objawy depresji u dzieci, a także nastolatków). Fizyczne objawy depresji Fizyczne objawy depresji mogą pojawiać się przy typowej depresji, jednak szczególne znaczenie mają w rozpoznawaniu maskowanej depresji. Wówczas pacjent, oprócz odczuwania obniżenia nastroju, skarży się głównie na inne objawy, w tym przypadku somatyczne. W rezultacie pomocy poszukuje u lekarzy różnych specjalizacji (np. kardiologa, neurologa), zamiast trafić pod opiekę psychologa lub psychiatry. Do fizycznych objawów depresji należą: uczucie nierównego bicia serca, bóle i zawroty głowy, neuralgie, dolegliwości układu pokarmowego: wzdęcia, biegunki, zaparcia itp., zespół niespokojnych nóg, bóle mięśni i stawów, swędzenie skóry i inne problemy dermatologiczne, nadmierna męczliwość, nawet przy niewielkim wysiłku, tzw. maski behawioralne, okresowe nadużywanie leków lub używek, uczucie ucisku lub niepokoju w klatce piersiowej, utrata masy ciała, trudności w skupieniu uwagi. Nie bez znaczenia jest również wygląd osoby z depresją (przeczytaj więcej: depresja a wygląd). Cechy zewnętrzne, które mogą świadczyć o chorobie, to: uboga mimika twarzy, monotonny głos, spowolnione ruchy, niepokój ruchowy (częsta zmiana pozycji, ruszanie rękami). Przyczyny depresji Nie ma jednej przyczyny depresji. Mechanizm jej powstawania jest złożony, ponadto schorzenie może rozwinąć się w wyniku działania kilku czynników. Przyczyny depresji dzieli się na: przyczyny psychologiczne: w wyniku zawodów emocjonalnych, straty, np. śmierci, rozwodu, przeżytej traumy, złych relacji z rodzicami, przyczyny somatyczne: w przebiegu chorób somatycznych, w wyniku działania leków, używek, zatruć, przy organicznych chorobach mózgu, przyczyny genetyczne: u osób, u których co najmniej jeden rodzic miał depresję, ryzyko zachorowania jest wyższe, przyczyny biologiczne: np. zaburzona aktywność neuroprzekaźników w mózgu. Depresja może się także wiązać z zaburzeniami mikroflory jelitowej. Badania dowodzą, że jelita odgrywają kluczową rolę w produkcji serotoniny, uważanej za hormon szczęścia i dobrego nastroju. Rodzaje depresji Ponieważ istnieją różne przyczyny rozwoju depresji, wyróżnia się wiele rodzajów choroby, np.: Depresja egzogenna (reaktywna) - powstaje w odpowiedzi na czynniki zewnętrzne, np. rozwód, zwolnienie z pracy, doznanie silnego urazu psychicznego, który odmienia życie danej osoby (podobnie może być wywołane załamanie nerwowe). Depresja endogenna - czyli tzw. duża depresja - ma swoje źródło w zaburzeniach przekaźnictwa w mózgu (najczęściej u jej podstaw leży niedobór noradrenaliny i serotoniny, przekaźników odpowiedzialnych za dobry nastrój). Przeczytaj: depresja endogenna. Depresja poporodowa - jej przyczyną najczęściej są zmiany hormonalne towarzyszące ciąży. Do objawów depresji poporodowej należą: poczucie bycia niedobrą matką, lęk o zdrowie dziecka, niechęć do dziecka, przygnębienie, myśli samobójcze. Depresja dwubiegunowa (maniakalna) - inaczej choroba afektywna dwubiegunowa - objawia się naprzemiennie występującymi epizodami przeciwstawnych stanów: depresji i manii (więcej: depresja dwubiegunowa). Depresja lękowa - jest związana z silnym uczuciem lęku i pobudzeniem nerwowym (więcej: depresja lękowa). Depresja hipochondryczna - osoby na nią cierpiące są przekonane o poważnej, przewlekłej chorobie na jaką zapadły. Depresja maskowana - nie towarzyszą typowe objawy depresji, takie jak smutek czy przygnębienie. Sygnały, które mogą wskazywać na depresję maskowaną to dolegliwości somatyczne, przewlekłe bóle (zwłaszcza głowy, brzucha, ale także innych narządów), zaburzenia snu, zaburzenia odżywiania. Depresja psychotyczna - to depresja, której towarzyszą szczególnie objawy psychotyczne (urojenia i/lub omamy). Fałszywe przekonania prezentowane przez chorego dotyczą najczęściej jego win i grzechów, chorób oraz zbliżających się katastrof. Chory może odbierać również fałszywe informacje ze strony zmysłów (są to omamy), w postaci np. zapachów lub dźwięków (w tym głosów). Depresja senioralna (w starszym wieku) – cierpią na nią osoby po 60. roku życia. Związana jest ze zmianami hormonalnymi, jakie zachodzą w organizmie osób starszych, mogą do niej przyczyniać się współistniejące choroby i ból towarzyszący na co dzień pacjentowi. Do depresji senioralnej często przyczynia się także stres, jaki pojawia się po przejściu na emeryturę. Depresja alkoholowa - jest to depresja związana z uzależnieniem od alkoholu. W tym przypadku depresja może być zarówno skutkiem nałogu (najczęściej), jak i jego przyczyną (czytaj: depresja a alkohol). Depresja wynikająca z chorób - w przebiegu niektórych schorzeń pacjenci częściej narażeni są na występowanie epizodów depresyjnych, to np.: niedoczynność tarczycy, cukrzyca, padaczka, zespoły bólowe, nowotwory, nadciśnienie, schorzenia neurologiczne (np. choroba Parkinsona) i układowe oraz choroba niedokrwienna serca. Na pojawienie się depresji mogą wpływać również leki: beta-adrenolityki, cytostatyki, blokery kanału wapniowego, glikokortykosteroidy, interferon alfa lub benzodiazepiny. Depresja jesienna (sezonowa) - warto też wspomnieć o depresji jesiennej, która jest stanem obniżenia nastroju i pogorszenia koncentracji, występującym tylko w okresie jesienno-zimowym. Testy na depresję Teoretycznie rozpoznawaniem i leczeniem depresji powinien zajmować się psychiatra. W Polsce jednak lekarzy z tą specjalizacją jest wciąż za mało, dlatego często depresja diagnozowana jest przez lekarza POZ. Wielu lekarzy w diagnozowaniu depresji posiłkuje się prostym testem przesiewowym złożonym z dwóch pytań: Czy w ciągu ostatniego miesiąca odczuwał/odczuwała Pan/Pani zmniejszenie zainteresowań lub osłabienie odczuwania przyjemności? Czy w ciągu ostatniego miesiąca czuł/czuła się Pan/Pani smutny/smutna, przygnębiony/przygnębiona, miał/miała poczucie braku nadziei? Jeśli pacjent odpowie TAK choć na jedno z tych pytań, lekarz może podejrzewać u niego depresję. Aby ostatecznie potwierdzić chorobę, konieczny jest pogłębiony wywiad psychiatryczny, niekiedy badania laboratoryjne (depresja często łączy się z chorobami somatycznymi, np. niedoczynnością tarczycy, czy chorobą wieńcową). W rozpoznawaniu depresji stosuje się kryteria Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych. Na podstawie dokładnego wywiadu z wykorzystaniem tych wytycznych, można rozpoznać depresję, a także stopień jej ciężkości oraz cechy (np. występowanie zespołu somatycznego). Test Becka W internecie można znaleźć test na depresję: test Becka, zwany też skalą depresji Becka. Jest on przeznaczony do samodzielnej oceny własnego samopoczucia. Test opracował amerykański psychiatra Aaron Beck. Składa się z 21 pytań, które pozwalają określić poziom zaawansowania depresji spośród stanów: brak depresji lub obniżenie nastroju, umiarkowana depresja i ciężka depresja. Należy jednak pamiętać, że diagnoza depresji zawsze powinna być stawiana przez lekarza specjalistę. Leczenie depresji Do podstawowych metod terapeutycznych stosowanych w leczeniu depresji zalicza się: farmakoterapię, czyli stosowanie leków antydepresyjnych, które wpływają na przekaźnictwo neurochemiczne w mózgu. Antydepresanty zaczynają działać po 2-3 tygodniach). Chory odzyskuje chęć życia, ma więcej energii, lepiej sypia. Aby leczenie było skuteczne, kuracja antydepresantami powinna trwać nie krócej niż 6-12 miesięcy; psychoterapię – powinna ona uzupełniać farmakoterapię, a w łagodnych stanach depresyjnych, gdzie objawy nie są zbyt nasilone, można zrezygnować ze stosowania środków farmakologicznych właśnie na rzecz psychoterapii. Jeśli objawy depresji są bardzo nasilone (pacjent miał np. próby samobójcze), konieczna bywa hospitalizacja. W leczeniu umiarkowanej i ciężkiej depresji stosuje się leki przeciwdepresyjne na receptę, dodatkowo można zastosować psychoterapię. W łagodniejszych przypadkach depresji psychoterapia polecana jest na równi z lekami. Celem leczenia depresji jest wyeliminowanie objawów i przywrócenie funkcjonowania na poziomie sprzed choroby oraz zapobieganie nawrotom. Leki na depresję Leki na depresję, czyli leki przeciwdepresyjne, to grupa leków, których działanie obejmuje: poprawienie nastroju, zwiększenie energii, regulację rytmu dobowego (snu, apetytu), zmniejszenie niepokoju i lęku, poprawę koncentracji. Wyróżnia się kilka grup leków na depresję. Działają one w różnym stopniu na poszczególne objawy depresji, dzięki czemu lekarz może dobrać odpowiedni preparat dla konkretnej osoby. W doborze leku przeciwdepresyjnego, specjalista kieruje się wieloma zmiennymi, wiekiem, obciążeniem chorobami czy stosowaniem innych leków. Leki na depresję dzieli się na: inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (np. citalopram, escitalopram, paroksetyna) - zwiększają stężenie serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. amitryptylina, klomipramina, dezipramina) - hamują wychwytywanie zwrotne serotoniny i noradrenaliny, inne leki przeciwdepresyjne: - inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny (reboksetyna), - inhibitory wychwytu zwrotnego dopaminy i noradrenaliny (bupropion), - inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (wenlafaksyna, duloksetyna), - leki o mechanizmie receptorowym (mianseryna, mirtazapina), - leki o złożonym działaniu (trazodon, wortioksetyna), - agomelatyna, - moklobemid, - tianeptyna. Należy pamiętać, że leki przeciwdepresyjne mogą powodować różnorakie działania niepożądane. Należy omówić je z lekarzem. Inne metody leczenia depresji Możliwości radzenia sobie z depresją nie kończą się na wizycie u psychologa oraz przyjmowaniu leków. W terapii i zapobieganiu depresji stosuje się również: aktywizację behawioralną - szczególne polecana dla osób starszych, polega na włączaniu osoby z depresją do różnorakich działań społecznych, które mogą dostarczyć radości, uprawianie sportu - badania potwierdzają skuteczność aktywności fizycznej w poprawie stanu psychicznego i eliminowaniu objawów depresyjnych, lampę antydepresyjną - stosowana jako uzupełnienie leczenia depresji niesezonowej oraz główna forma leczenia depresji sezonowej, przezczaszkowa stymulacja magnetyczna - stosowana w depresji lekoopornej, terapia magnetowstrząsowa - celem jest pobudzenie korowych struktur mózgu, stymulacja nerwu błędnego - stosowana w leczeniu depresji lekoopornej, głęboka stymulacja mózgu - metoda inwazyjna, którą przeprowadza się w specjalistycznych ośrodkach, polega na pobudzaniu określonych struktur mózgu impulsami elektrycznymi. Co na depresję bez recepty? W leczeniu depresji o łagodnym przebiegu można posiłkować się środkami dostępnymi bez recepty, które działają nieco słabiej niż te przepisane przez lekarza, jednak również mogą poprawić samopoczucie i złagodzić dolegliwości. Naturalne "antydepresanty" bez recepty mogą być również uzupełnieniem psychoterapii. Są szczególnie polecane przy okresowym obniżeniu nastroju. Leki i środki bez recepty, które mogą pomóc w łagodzeniu objawów depresji, zawierają: melatoninę - poprawia sen, ziele dziurawca - ma łagodne działanie przeciwdepresyjne, witaminę B6 - wspomaga pracę układu nerwowego, głóg - działa uspokajająco, kozłek lekarski - uspokaja, zmniejsza uczucie lęki i działa nasennie, chmiel zwyczajny - uspakaja, poprawia zasypianie, lawendę - rozluźnia mięśnie, relaksuje, melisę - koi nerwy, wycisza, poprawia zasypianie. Jak pomóc osobie z depresją Osoba z depresją nie zawsze jest świadoma swojej choroby, dlatego czujność bliskiej osoby i wsparcie są nieocenione w wychodzeniu z dołka psychicznego. Aby pomóc osobie z depresją, skorzystaj z porad specjalistów: unikaj stwierdzeń typu "weź się w garść" - depresja do poważne zaburzenie, które wymaga leczenia, czy to pomocy psychologicznej czy leczenia farmakologicznego; sama chęć wyjścia z depresji to za mało, cierpliwie podnoś na duchu - czasami wielokrotnie potrzebne jest zapewnienie "że to ci przejdzie", "tak, wyzdrowiejesz", zachowaj dla siebie puste slogany na pocieszenie - to może zrazić osobę chorą, która potrzebuje często konkretnej pomocy, nie pospieszaj - cierpliwie słuchaj i obserwuj, ale nie obciążaj chorego nadmiarem pomysłów i działań, po prostu bądź, uzgodnij z tą osobą, jak możesz pomóc, co możesz dla niej zrobić, nie ukrywaj przed lekarzem wiedzy na temat myśli samobójczych u osoby z depresją - nawet jeśli chory cię prosi cię o dyskrecję, dla jego dobra, powinieneś o tym powiedzieć lekarzowi, wspieraj chorego w leczeniu. Skutki depresji Skutkami depresji są różnorodne komplikacje w codziennym funkcjonowaniu. Utrudnione dla osoby chorej na depresję stają się kontakty z bliskimi oraz wykonywanie obowiązków domowych i zawodowych. Wiele aktywności jest wręcz niemożliwych do zrealizowania. Częściej zdarzają się pomyłki i błędy. Osoba chora na depresję ma też inne poczucie czasu. W głębokiej depresji wydaje się on stać w miejscu. Z czasem w depresji mogą pojawić się myśli samobójcze a bez odpowiedniego wsparcia i leczenia skutkiem bywa samobójstwo. Wiele osób ma myśli samobójcze (40-80%), a życie odbiera sobie 15% osób chorych na depresję (niektóre źródła podają znacznie wyższe odsetek). To, jak bardzo zaawansowane i nasilone są efekty zaburzeń depresyjnych, zależy od głębokości choroby, cech osobowości, czynników zewnętrznych (sytuacji rodzinnej, materialnej), funkcjonowania przed depresją oraz współistnienia innych zaburzeń psychicznych. Źródła: S. Pużyński, Depresje i zaburzenia afektywne, PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa 2017,M. Jarema, Depresja w praktyce lekarza POZ, PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa 2017, Kiedy smutek jest chorobą, Czytaj także:Depresja u dzieci i nastolatków – objawy, przyczyny, jak pomócNerwica - objawy nerwicy lękowej, żołądka, serca, natręctw, wegetatywnejObjawy stresu długotrwałego. Jakie sygnały wysyła ciało i umysł?Kortyzol (hormon stresu) - wpływ na organizm + jak go obniżyć Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Depresja młodzieńcza to zjawisko coraz częściej spotykane. Około jedna trzecia nastolatków w Polsce ma objawy depresji, z tego jeden na stu myśli o odebraniu sobie życia. Niestety, rodzice często nie zdają sobie sprawy, że agresja, chwiejność nastrojów, lenistwo dziecka to nie skutek młodzieńczego buntu, ale poważna choroba, która niszczy organizm i może doprowadzić do dramatu. Depresja młodzieńcza to temat, o którym mówi się coraz częściej. Do niedawna utrzymywano, że rozwój poznawczy dziecka jest niewystarczający, żeby mogła rozwinąć się depresja dziecięca, natomiast zespół depresyjny nie może ujawnić się przed zakończeniem okresu dojrzewania. Dziś psychiatrzy nie mają wątpliwości, że depresja dotyka też dzieci i młodzież, tylko objawia się w inny sposób niż u osób dorosłych. Często bardzo odległy od potocznego rozumienia tej choroby. Wielu tragediom można by zapobiec, gdybyśmy poświęcali dzieciom więcej uwagi. Poznajmy ich oczekiwania, kłopoty, marzenia. Bo sprawy, które nam wydają się nieważne, dla dziecka mogą być problemem. Spis treści: Depresja młodzieńcza - statystyki Objawy depresji młodzieńczej Przyczyny depresji młodzieńczej: hormonalna burza Przyczyny depresji młodzieńczej - niskie poczucie własnej wartości Depresja młodzieńcza: jak uniknąć tragedii? Leczenie depresji młodzieńczej - pomoc psychologa i psychiatry Depresja młodzieńcza - statystyki Co 5. nastolatek przejawia zaburzenia psychiczne. Do 15. roku życia są to głównie zaburzenia lękowe i zachowania typowe dla depresji młodzieńczej, natomiast ok. 18. roku życia – epizody dużej depresji. Niepokoją i potwierdzają związek ze stanami depresyjnymi liczby dotyczące samobójstw. W przedziale do lat 14 samobójstwo jest na 14. miejscu wśród przyczyn śmierci, a już na 3. u osób 15–24-letnich. Motywy to najczęściej śmierć osoby bliskiej (44 proc.), stres szkolny i nieszczęśliwa miłość (43 proc.), konflikty z rodzicami (37 proc.). Czytaj: Śmierć dziecka: dlaczego dzieci popełniają samobójstwa? Zaburzenia lękowe u młodzieży Samoakceptacja - jak pomóc dziecku zaakceptować siebie? Objawy depresji młodzieńczej Z depresją kojarzy się smutek, przygnębienie, apatia. Tymczasem u depresja u młodzieży objawy te mogą występować w niewielkim nasileniu albo wcale. Często na pierwszy plan wysuwa się arogancja, agresja czy abnegacja – zachowania, które mylimy z „oczywistym” w tym wieku buntem wobec otaczającego świata. Objawy depresji u młodzieży występują w indywidualnych konfiguracjach i w różnym natężeniu, podobnie jak u dorosłych. Często jednak depresyjne zachowania u nastolatków nie spełniają wszystkich kryteriów dorosłej depresji, a sama choroba ma nietypowy przebieg. Różnica zasadnicza polega na tym, że przygnębienie i smutek mogą być niewidoczne na twarzy młodego człowieka. Cierpienie, jakie jej towarzyszy, odbiera nastolatkom nadzieję i sens życia. Pojawia się postawa opozycyjno-buntownicza: arogancja i drażliwość, impulsywność w kontaktach w domu, w szkole, wszędzie. Dorastający człowiek zna ogólnie przyjęte normy społeczne, że np. nie należy upijać się do nieprzytomności, ale je łamie. Nadużywa alkoholu, eksperymentuje z narkotykami, uprawia przypadkowy seks, uderzając w siebie (autoagresja). Innym razem prowokuje bójki. Z jednej strony chce w ten sposób zapełnić odczuwaną pustkę, z drugiej – zaimponować rówieśnikom, zwrócić na siebie uwagę, wykrzyczeć: „Mamo, jestem!”. Jednym z objawów choroby jest też pogorszenie zdolności intelektualnych. Gorsze stopnie, wagarowanie, odmówienie chodzenia do szkoły. Młody człowiek nie dba o wygląd, rozdaje kiedyś ważne dla siebie rzeczy, traci zainteresowania. Nagle przestaje czerpać radość z tego, co sprawiało mu przyjemność – zarzuca uprawianie sportu, czytanie książek, oglądanie telewizji, spotykanie się z przyjaciółmi. Jest zamknięty albo nadmiernie pobudzony. Czasem obserwuje się zmianę apetytu (brak łaknienia lub objadanie się) albo kłopoty ze snem (częściej to nadmierna senność i problem z porannym wstawaniem). Czasem depresja młodzieńcza ukrywa się pod maską dolegliwości fizycznych, jak bóle głowy czy brzucha, kręgosłupa, żołądka. Dziecko zaczyna obsesyjnie interesować się tematyką śmieci – czyta na jej temat książki, mówi o swojej śmierci. Czasem ucieka z domu. To mogą być sygnały choroby. Depresja młodzieńcza to bardzo obszerny „worek”. Wśród młodzieży starszej może przybrać postać charakterystyczną dla osób dorosłych. Wtedy zamiast zachowań agresywnych i rozchwiania emocjonalnego dominuje apatia. Depresja, jakkolwiek by się objawiała, zawsze wiąże się z egzystencjalnym bólem. Czytaj: Depresja u dzieci – objawy. 5 sygnałów, które świadczą o depresji dziecka Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) - objawy, leczenie i możliwe powikłania M jak mama - Jak przetrwać okres dojrzewania dziecka? Przyczyny depresji młodzieńczej: hormonalna burza Aby zrozumieć istotę młodzieńczej depresji, trzeba uświadomić sobie, czym właściwie jest dla nastolatka okres dojrzewania i przechodzenia z dzieciństwa w dorosłe życie. Niby wszyscy wiemy, że to czas bardzo trudny, ale chyba nie do końca zdajemy sobie sprawę, na czym ta trudność polega. Już sama burza hormonalna wynikająca z fizjologicznych przemian w organizmie prowadzi do rozchwiania emocjonalnego i potrafi dać się nastolatkowi we znaki. Trudno bowiem zapanować nad własną psychiką, gdy człowiekiem targają silne i na dodatek skrajne emocje. Nie mniej trudna staje się konfrontacja młodego człowieka z rzeczywistością. Kilkunastolatek zaczyna dostrzegać konflikty w rodzinie, a także biedę, przemoc, zakłamanie, kumoterstwo, niesprawiedliwość, które rządzą światem dorosłych. Z jednej strony się przeciw temu buntuje, z drugiej – odczuwa strach i beznadzieję. Dorastający człowiek zastanawia się, jak w przyszłości będzie wyglądało jego życie. Osoby z rodzin gorzej sytuowanych nie widzą dla siebie perspektyw, martwią się o swój status społeczny. Do tego dochodzą wymagania w szkole, rozbieżność między wygórowanymi oczekiwaniami zbyt ambitnych rodziców a możliwościami dziecka. Jeśli dziecko jest pilne, ale oceny ma przeciętne, a rodzice domagają się szóstek, wtedy powstaje napięcie, które może zaszkodzić psychice. Tak samo ciągłe krytykowanie ucznia w szkole może prowadzić do zaburzeń depresyjnych. Nastolatek musi odnaleźć się w grupie społecznej, gdzie liczy się dosłownie wszystko: status rodziców, modne ubranie i drogie gadżety, uroda, pieniądze, sprawność fizyczna, wakacje w tropikach. Czasem wystarczy, że koledzy wyśmieją wygląd, by wpaść w czarną dziurę. Wiele młodych ludzi po zmianie szkoły czy przeprowadzce przeżywa przez długi czas zaburzenia przybierające postać stanu depresyjnego. Trudno udźwignąć taki ciężar, gdy ma się zaledwie kilkanaście lat, niestabilny system nerwowy i nieduże doświadczenie życiowe. Nie wszystkim nastolatkom starcza odporności psychicznej, żeby uporać się z problemami, które je przerastają. W dodatku pozostają z kłopotami same. Rodzice, pochłonięci robieniem kariery i zarabianiem pieniędzy, nie mają dla dzieci czasu. Nauczyciele nie chcą słuchać. Młodzież nie skarży się i nie szuka pomocy, bo uważa, że i tak nie da się nic zrobić, albo nie wie, gdzie można ją znaleźć. Boi się niezrozumienia czy wyśmiania. Ile razy młody człowiek słyszał od rodziców: „W dorosłym życiu dopiero będziesz mieć kłopoty”. Czytaj: Jak leczyć depresję u dziecka? Psychoterapia, terapia poznawcza, grupowa, rodzinna i farmakoterapia Zaburzenia afektywne dwubiegunowe u nastolatków Przyczyny depresji młodzieńczej - niskie poczucie własnej wartości Wykształceni, „porządni” rodzice często myślą: jesteśmy przykładną rodziną, nie kłócimy się, dziecko dobrze się uczy, więc nie ma prawa mieć depresji. Tymczasem badania pokazują, że czasami nie potrzeba traumatycznego przeżycia czy przewlekłego stresu, by rozwinęła się choroba. Niektórych nastolatków przerasta sam okres dojrzewania i związane z nim zmiany zachodzące w organizmie. Większą podatność mają młodzi ludzie z poczuciem niskiej wartości, którzy o wszystko się obwiniają, albo mający trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych. Bardziej zagrożone są osoby pragnące, by wszyscy je akceptowali, przewrażliwione i genetycznie obciążone chorobą. Ale nie ma reguły – wciąż nie wiadomo, dlaczego jedni chorują, a inni nie. Jest wiele stanów, które można określić jako depresję, a i przebieg choroby może być rozmaity. Wśród młodzieży przeważają depresje egzogenne, czyli powstałe na skutek czynnika zewnętrznego. Może to być stres związany z niepowodzeniami w szkole, rozwodem rodziców, nieszczęśliwą miłością. Depresje endogenne są związane z wrodzonymi czynnikami biologicznymi i mają zwykle podłoże genetyczne. Wtedy choroba pojawia się bez wyraźnego powodu. Czytaj: Nadużywanie substancji psychoaktywnych przez nastolatków Zaburzenia odżywiania u młodzieży lek. med. Elżbieta Lipińska, specjalizuje się w psychiatrii dzieci i młodzieży Wiele osób ma opory przed wizytą u psychiatry, a to przecież taki sam lekarz jak każdy inny. Jeśli zaobserwujecie w zachowaniu dziecka niepokojące objawy, nie lekceważcie ich ani nie czekajcie, aż same miną, tylko jak najszybciej zasięgnijcie opinii psychologa lub psychiatry. Najlepiej, żeby był to specjalista, który pracuje z dziećmi i młodzieżą. Poza kompetencjami zawodowymi taki lekarz wie, jak nawiązać kontakt z młodym pacjentem. Jeśli okaże się, że to nie jest depresja, nauczy dziecko, jak radzić sobie ze stresem, rozwiązywać problemy. Młody człowiek z depresją gdzieś w głębi siebie oczekuje pomocy, bo cierpi, tylko o tym nie mówi. Jeśli rodzice nie nawiązali dotąd z dzieckiem dobrych relacji, teraz tym bardziej może to być trudne, choć nie niemożliwe. Bywa, że nastolatek otworzy się dopiero u specjalisty, który nierzadko jako pierwszy okazuje mu zrozumienie i akceptację. Dotarcie do młodego człowieka wymaga nieraz dużo czasu, niejednokrotnie bywa trudne również dla lekarza. Przykładem może być zbuntowany opozycyjny chłopak z brakiem wiary w przyszłość. W końcu okazuje się, że taka postawa wynika z lęku przed światem, niewiary w swoje możliwości. Najważniejszy jest czas, który poświęcamy dzieciom, jego nie da się niczym zastąpić. Pamiętajmy, że nastolatek bardzo potrzebuje akceptacji i wsparcia. Depresja młodzieńcza: jak uniknąć tragedii? Najważniejsze dla stabilnej psychiki dziecka są związki z najbliższymi budowane już od urodzenia. Poczucie bliskości i wsparcia w rodzinie daje większe szanse na to, że młody człowiek nie polegnie pod ciężarem problemów. Trzeba interesować się sprawami dziecka, pamiętając, że każdy ma prawo do podejmowania wyborów i popełniania błędów. Nie krytykuj bez przerwy, nie stawiaj za wysoko poprzeczki, bo nastolatek nie wytrzyma takiej presji. Ważne, by codziennie znaleźć czas na rozmowę. Nie unikaj trudnych tematów, nie odkładaj ich na później. Dziecko ma prawo do własnego zdania, a naszym obowiązkiem jest wysłuchać je i zrozumieć. Gdy brakuje dialogu, oddala się od bliskich. Wiadomość, że dziecko ma depresję, jest dla rodziców szokiem. Ale jeżeli uważnie się patrzy, zwykle można dostrzec symptomy choroby. Zaniepokoić powinna każda zmiana zachowania. Niepokojącym sygnałem jest zawsze wypadnięcie z pełnionej roli społecznej. Zaniedbywanie obowiązków, rezygnowanie z życia towarzyskiego. Warto zainteresować się, co dziecko robi w internecie. Jeśli uczestniczy w forach poświęconych samotności czy próbom samobójczym, może to świadczyć o tym, że nie czuje się dobrze w rodzinie, szkole, że ma problem, z którym nie potrafi sobie poradzić. Osoby myślące o samobójstwie czasami nagle zaczynają ubierać się na czarno. Ale nie znaczy to, że każdy młody człowiek, który chodzi w czarnym, chce skończyć z życiem. Częściej jest to np. zafascynowanie zespołem muzycznym albo moda. Rodzice, którzy znają swoje dziecko, potrafią to odróżnić. Czytaj: Rozwój dziecka: jak umiejętnie motywować dziecko? Jak wypracować u dziecka motywację wewnętrzną? Kolczyk w nosie: czy pozwolić nastolatkowi na piercing? Rodzaje przekłuć, pielęgnacja Leczenie depresji młodzieńczej - pomoc psychologa i psychiatry Trzeba pamiętać o tym, że w okresie dojrzewania dziecko ma prawo mieć dni lepsze i gorsze. Są wpisane w normalne życie, tak samo jak cierpienie. Dziecko rozpacza z powodu jedynki w szkole, zawalonego egzaminu, przeżywa nieszczęśliwą miłość i gdy zawiedzie przyjaciel. Jeżeli jednak niepokojące objawy utrzymują się bez wyraźnego powodu albo nasilają, trzeba szukać pomocy u psychologa klinicznego lub przynajmniej zatrudnionego w placówce służby zdrowia albo u psychiatry dziecięcego, który zajmuje się też młodzieżą (nie trzeba mieć skierowania). Psycholog nie przepisze leków, ale udzieli pierwszego wsparcia i oceni stopień nasilenia objawów. Będzie też doradcą młodego człowieka chorego na depresję i jego rodziny. Gdy nastolatek ma myśli samobójcze albo próbował odebrać sobie życie, od razu potrzebny jest psychiatra. Psychiatra rozpoznaje depresję na podstawie zebrania szczegółowego wywiadu podczas rozmów z dzieckiem i rodzicami. Interesują go nie tylko objawy i okoliczności ich wystąpienia, ale też przebyte choroby oraz rozmaite fakty z życia pacjenta i rodziny. Psychiatra zajmujący się młodzieżą musi być jak detektyw. Zawsze brać pod uwagę, że w rodzinie dzieje się coś, o czym dziecko nie chce powiedzieć i co ukrywają rodzice. Może to być przemoc, wykorzystanie (również seksualne), obciążenia genetyczne, alkoholizm któregoś z członków rodziny. Poza rozmową ważne są testy psychologiczne, które pacjent dostaje do rozwiązania. Potrzebna jest również konsultacja psychologa, opinia szkoły, czasem też lekarza innej specjalności. Ważne, by wykluczyć choroby somatyczne, które mogą być przyczyną objawów depresyjnych, np. niedoczynność tarczycy. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że to, co dzieje się z dorastającym człowiekiem, ma wpływ na jego przyszłość. Badania wykazują, że osoby, które chorowały na depresję, wcześniej wchodzą w nieprzemyślane związki, rodzą dzieci, rozwodzą się, wpadają w nałogi. Często epizod młodzieńczej depresji mija bez śladu. Czasami jednak choroba potrafi powrócić w dorosłym życiu. miesięcznik Zdrowie Magdalena Moraszczyk, Konsultacje: lek. med. Elżbieta Lipińska, Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego Warszawski Uniwersytet Medyczny

depresja matki siedzacej w domu